Κείμενο που καταγράφει περιληπτικά την πορεία της πρωτοβουλίας#AKEListen. Εντοπίστηκε επίσης το αρχείο 'Προτάσεις πολιτών από τη σελίδα #AKEListen' του 2016, το οποίο μπορεί να εντοπιστεί πατώντας εδώ.
Ναι, υπήρξαμε ρομαντικοί
Το 2016, βλέποντας την περαιτέρω υποχώρηση του προοδευτικού πόλου, πέντε άνθρωποι κάτω των 35 και χωρίς καμία οργανική ή άλλη σχέση με το ΑΚΕΛ, αποφασίσαμε να σηκώσουμε ένα βάρος που δεν μας αναλογούσε, σε μια προσπάθεια να ακουστεί η φωνή μας, που άλλως πως δεν υπήρχε τρόπος να διαπεράσει τις κλειστές πόρτες. Έτσι λίγα 24ωρα μετά τις βουλευτικές του 16, δημιουργήσαμε την δημόσια σελίδα #AKEListen, όπου ο καθένας μπορούσε να διατυπώσει ελεύθερα τις απόψεις του, δίνοντας έτσι ένα δημοκρατικό βήμα στον κόσμο της αριστεράς που αγανακτισμένος εγκατέλειπε μαζικά τις ξεπερασμένες νοοτροπίες του «μιλώ εκεί που πρέπει». Την ίδια ώρα, το κάθε στέλεχος του ΑΚΕΛ είχε τη δυνατότητα να υπεραμυνθεί των αποφάσεων του κόμματος και να συνεισφέρει σε ένα γόνιμο διάλογο. Μέσα σε λίγες ώρες λειτουργίας, η σελίδα κατάφερε να συγκεντρώσει μερικές δεκάδες ποστ, πέραν των χιλίων μελών και χιλιάδες viewers. Ο κόσμος ζητούσε να ακουστεί. Φίλοι του κόμματος, μέλη, προοδευτικές φωνές, εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η εποχή που περίμενε κανείς τη σειρά του να τοποθετηθεί σε Κομματικές Ομάδες Βάσης, για να καταγραφεί η άποψή του σε μια κόλλα χαρτί που ήταν αμφίβολο αν θα έφτανε ποτέ «εκεί που πρέπει», είχε παρέλθει, πολύ πριν το 16.
Προτείναμε βαθιές τομές, κυρίως στον τρόπο λειτουργίας του ΑΚΕΛ και στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Ζητήσαμε δημοκρατία, διαφάνεια, εκσυγχρονισμό των πεπαλαιωμένων δομών και χρήση του διαδικτύου για συμμετοχή των φίλων του κόμματος. Στόχος ήταν να καταγράφεται δημόσια και ανοικτά ο παλμός του κόσμου, να διασφαλιστεί η ενεργός συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας στις πολιτικές ζυμώσεις. Στην αρχή δεχτήκαμε πόλεμο, επιθέσεις, ύβρεις. Το ίδιο το κόμμα, βλέποντας την αυξανόμενη ροπή για δημόσιες τοποθετήσεις, αποφάσισε -ανταγωνιστικά- να ανοίξει ηλεκτρονική δίοδο επικοινωνίας. Όμως η ετεροχρονισμένη one-way κομματική δίοδος και πάλι δεν ήταν αρκετή για να απορροφήσει τους κραδασμούς του εκλογικού αποτελέσματος. Ενώ πέρασαν μήνες, ο θόρυβος δεν έλεγε να κοπάσει, μέχρι που ο ίδιος ο ΓΓ Άντρος Κυπριανού -προς τιμή του- μας κάλεσε στο γραφείο του για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση των διαφόρων ζητημάτων που είχαν σχολιαστεί δημόσια στη σελίδα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα, ότι τα προβλήματα δεν αφορούν μόνο τον Γενικό Γραμματέα, μάλιστα τα πλείστα, τον ξεπερνούν. Η ατολμία δεκαετιών για αποφασιστικές τομές και διεξοδικες λύσεις, οι λανθασμένες πρακτικές, οι αστοχίες της 5ετίας, διόγκωσαν τα προβλήματα, τα οποία εκτιμώ ότι ξεπερνούν ολόκληρη την ηγεσία του κόμματος και αυτήν ακόμα την Κεντρική Επιτροπή. Το κόμμα βρίσκεται στο σημείο όπου ενώ μπορεί να (αντι)πολιτεύεται για τα σωστά πράγματα, οι ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ούτε ελπίζουν ότι μπορεί να πράξει τα πράγματα σωστά.
Και να ‘μαστε πάλι εδώ, μπροστά στο ίδιο σκηνικό. Παρόμοιες κριτικές, πανομοιότυπες προτάσεις, ο κόσμος να ωρύεται στα ΜΚΔ και ξανά η αναποτελεσματική one-way διέξοδος αποσυμπίεσης. Πέντε χρόνια αργότερα, το ΑΚΕΛ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Αντί η εποικοδομητική κριτική να επιφέρει ένα ηχηρό άνοιγμα του κόμματος, εν τέλει οδήγησε σε νέα περιχαράκωση. Κι έτσι σιγά σιγά, χάνεται κι ο πυρήνας των ψηφοφόρων. Αν η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής και του ΓΓ απευθείας από τα μέλη/φίλους του κόμματος ήταν τότε μια τολμηρή πρόταση, σήμερα μάλλον από μόνη της δεν είναι αρκετή. Απαιτείται τολμηρό άνοιγμα και δομικές αλλαγές. Επιβάλλεται η παραγωγή πολιτικής με το βλέμμα στο αύριο, που να μπορεί να εμπνεύσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, ότι το κόμμα μπορεί να κυβερνήσει και να σηκώσει τη χώρα στους ώμους του. Ίσως να ήρθε η ώρα να διεκδικήσει την ανώτατη ηγεσία η επόμενη γενιά, με πρόγραμμα που θα τεθεί υπό την κρίση της ψήφου των μελών και φίλων.
Ξέρω, σε κανέναν μας δεν αρέσει η κριτική. Πολλοί μάλιστα θα προτάξουν τον κομματικό πατριωτισμό, και θα κουνήσουν για άλλη μια φορά το δάχτυλο, ωσάν να έχει υποχρέωση ο μέσος ψηφοφόρος να ψηφίζει το ΑΚΕΛ. Ομως ο κόσμος που παρακολουθεί απογοητευμένος, η μετριοπαθής προοδευτική και άστεγη πτέρυγα της κοινωνίας, βάζει πάνω απ όλα την Κύπρο. Άλλωστε με τούτη την έγνοια απαιτήσαμε τότε αλλαγές στο κόμμα, ώστε να υπηρετήσει την Κύπρο και τους πολίτες της. Σήμερα με την οριστική επικράτηση του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας και του συντηρητισμού δεν υπάρχει ο χωροχρόνος για νέα κριτική. Δεν υπάρχει καν η πολυτέλεια για μακρόσυρτες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Η δημόσια διαβούλευση έγινε απο το 2016, πολλές φορές. «Παραείστε ρομαντικοί. Δεν είναι το ΑΚΕΛ, αλλά εντελώς ένα άλλο κόμμα, αυτό που περιγράφετε στα ποστ σας», μου έγραψε ένας φίλος τότε, τις πρώτες δύσκολες εκείνες μέρες της σελίδας. Σήμερα πια, δεν ξέρω ούτε είναι δική μου δουλειά αν το ΑΚΕΛ θα πρέπει να γίνει «άλλο» κόμμα. Είναι καθαρά ζήτημα της νέας ηγεσίας αν θα καταφέρει πλέον να περάσει το όραμά της στον ψηφοφόρο κι όχι ο ψηφοφόρος στην ηγεσία. Το μόνο σίγουρο, είναι πως δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται, ως το κόμμα που ήταν μέχρι χθες.
Εφημερίδα Καθημερινή, Κυριακή, 13 Ιουνίου 2021.
Πάνος Λοΐζου Παρράς
Comments
Post a Comment