Το ΑΚΕΛ Δεν Είναι Κομμουνιστικό: Το Αποδεικνύουνε τα Εφτά Χρόνια της Δράσης του (1948) - Εφημερίδα Εργάτης

Το κείμενο εκδόθηκε στα φύλλα 56, 57 και 58 της εφημερίδας 'Εργάτης' (Όργανο Διεθνιστικής Κομμουνιστικής Πάλης), στις 10, 17 και 24 Οκτωβρίου του 1948. Η εφημερίδα λειτούργησε μετέπειτα ως το εκφραστικό όργανο του Τροτσκιστικού Κόμματος Κύπρου. Για σκοπούς βελτίωσης της ανάγνωσης του κειμένου, η ορθογραφία έχει σε αρκετά σημεία αλλαχθεί σε σχέση με το πρωτότυπο. Σε ελάχιστα σημεία έχουν προστεθεί επεξηγητικές σημειώσεις μέσα σε αγκύλες. Αγκύλες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί σε μερικά σημεία του τρίτου μέρους ως υπόδειξη ότι οι συγκεκριμένες λέξεις έχουν προστεθεί, καθώς το αντίτυπο του φύλλου 58 έχει υποστεί ζημιά, με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρο σε κάποιες περιπτώσεις πια λέξη είχε χρησιμοποιηθεί στο πρωτότυπο κείμενο. Τα φύλλα μπορούν να εντοπιστούν σε ηλεκτρονική μορφή πατώντας εδώ.

Το ΑΚΕΛ Δεν Είναι Κομμουνιστικό

Το Αποδεικνύουνε τα Εφτά Χρόνια της Δράσης του

Απάντηση στο Άρθρο του Ζιαρτίδη στο «Θεωρητικό Δημοκράτη»

Του συντρόφου Α. Περδίου

Πρώτο Μέρος

Πριν από εφτά χρόνια, σε μια περίοδο που ο Παγκόσμιος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος βρισκότανε στο αποκορύφωμα του, και που το διεθνές προλεταριάτο, κάτω απ’ την αντεπαναστατική ρεφορμιστική καθοδήγηση της Τρίτης Διεθνούς παράδερνε μέσα σε μια πρωτοφανή στην παγκόσμια Ιστορία σύγχυση, ιδρυότανε στη Σκαρίνου, ύστερα από αρκετή προπαρασκευαστική δουλειά, από παλιά Κομμουνιστικά και Συνδικαλιστικά στοιχεία, το πρώτο μεταοχτωβριανό [αναφέρεται στα  Οκτωβριανά του 1931] μαζικό προλεταριακό Κόμμα στην Κύπρο, «για τη διαφώτιση των εργαζόμενων μαζών» που πήρε το όνομα «Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού».

Στους πρώτους μήνες της ιδρυτικής του συνέλευσης στη Σκαρίνου, παρ’ όλο που προοριζότανε αυτό για την εξυπηρέτηση των εργατών και αγροτών, και σε χτυπητή αντίθεση με τις διακηρύξεις του, δέχθηκε στους κόλπους του πολλά μεγαλοαστικά και μικροαστικά στοιχεία που καραδοκούσανε την ευκαιρία να μπούνε επικεφαλής των εργαζομένων μαζών του τόπου, μ’ ένα καθαρά συγκεκριμένο σκοπό: να κερδίσουνε την εμπιστοσύνη των εργατών και αγροτών, ν’ αμβλύνουνε την αναπτυσσόμενη επαναστατικότητα του προλεταριάτου, ν’ αποτραβήξουνε την προσοχή του απ’ το Σοσιαλισμό, με τη συνεχή προπαγάνδα υπέρ του Ιμπεριαλιστικού πολέμου, και την ανάπτυξη των Εθνικιστικών τάσεων μέσα στις μάζες σε βαθμό που να υποσκελισθεί κάθε προηγούμενη διεθνιστική τάση, και να εξασφαλισθούνε όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για το πέρασμα του Κυπριακού Εργατικού κινήματος σε μια πρώτου μεγέθους δεξιά παρέκκλιση.

Κάτω απ’ αυτούς τους καθαρά αντιταξικούς κι’ αντεργατικούς υπολογισμούς μπήκανε στο ΑΚΕΛ και δουλέψανε δραστήρια όλα τα οπορτουνιστικά ρεφορμιστικά στοιχεία της δεξιάς, που, επωφελούμενα της αμάθειας των εργαζόμενων μαζών και της ανικανότητας της Συνδικαλιστικής καθοδήγησης, προωθήθηκανε στην ανώτερη Κομματική Ιεραρχία, δρώντες πια εκ του ασφαλούς, χαράσσοντας την πολιτική του Κόμματος απ’ τα πάνω, μακρυά από κάθε επαφή με το προλεταριάτο, κι’ έξω απ’ την καθοριστική γραμμή που χάραξε ο Μαρξισμός-Λενινισμός για κάθε προλεταριακό κίνημα.

Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της εσωκομματικής πολιτικής του ΑΚΕΛ σ’ όλη την εφτάχρονη ζωή του ήτανε η από τα πάνω εγκατάλειψη του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, η εγκαθίδρυση του κομματικού αυταρχισμού, που εκφράζεται με την εσωτερική σιδερένια πειθαρχία που αλυσοδένει τα κάτω προς τα πάνω, η εγκατάλειψη της βασικής αρχής της Κριτικής και Αυτοκριτικής, και η φραξιονιστική δράση, τόσο στο κόμμα, όσο και στις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις που βρισκόντουσαν κάτω απ’ την κομματική ομάδα-καθοδήγηση.

‘Ύστερα απ' τις πιο πάνω αντικομμουνιστικές κι’ αντεργατικές εξελίξεις που υπέστηκε το ΑΚΕΛ απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες της ιδρυτικής του Συνέλευσης στη Σκαρίνου, και ύστερα ακόμα απ’ το αντικομμουνιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε η πρώτη του κομματική ολομέλεια, γινότανε πια φανερό πως το πρώτο μεταοχτωβριανό «μαζικό προλεταριακό κόμμα» στην Κύπρο, ήτανε κιόλας πνιγμένο μέσα στις αντιθέσεις που το δημιουργήσανε, και βαθειά επηρεασμένο απ’ το φιλοπολεμικό οίστρο της παγκόσμιας αντίδρασης, που, κάτω απ’ την αντεπαναστατική ρεφορμιστική καθοδήγηση της Τρίτης Διεθνούς, βρήκε τον καιρό να οργανώσει ανενόχλητα το τελευταίο παγκόσμιο ματοκύλισμα, με τέτοια αριστοτεχνική μαεστρία, ώστε κατόρθωσε να συναντήσει την αμέριστη υποστήριξη των προλεταρίων, με τη συνεργασία της Τρίτης Διεθνούς, της Σοβιετικής γραφειοκρατίας, που συνεργάστηκανε στενά με τους εμπρηστές του πολέμου σ’ όλη την πολεμική και μεταπολεμική περίοδο που είναι αυτή τη στιγμή αντικείμενο αυτής της έρευνας.

Στον τομέα των πιο άμεσων πολιτικών επιδιώξεων του ΑΚΕΛ, δε μπήκε η πρωταρχική θέση κάθε κομμουνιστικού κόμματος για την οργάνωση της πάλης του προλεταριάτου για την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος και την εγκαθίδρυση της αταξικής κοινωνίας, με το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της ίδρυσης του ΑΚΕΛ, η «αριστερή πλειοψηφία» χαρακτηρίζει το κίνημα των εργαζόμενων μαζών σαν κίνημα «λαϊκό-απελευθερωτικό» και βάσισε την πολιτική της πάνω στη «συνεργασία των τάξεων» παραγνωρίζοντας τη βασική θέση της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (περίοδος 1920-1924) για το χαραχτήρα των απελευθερωτικών- λαϊκών κινημάτων στις αποικίες, που λέει ρητά πως «κάθε προοδευτικό απελευθερωτικό κίνημα στις αποικίες του Ιμπεριαλισμού είναι συνήθως διαιρεμένο σε δύο αντίθετα κινήματα: το Εθνικιστικό της υποδουλωμένης αστικής τάξης, και το διεθνιστικό των εργαζομένων μαζών μ’ επικεφαλής τους τη μαχητική πρωτοπορία του επαναστατικού προλεταριάτου. Το πρώτο προσπαθεί να διευθύνει το δεύτερο και πολλές φορές το κατορθώνει σε αρκετό βαθμό», εκμεταλλευόμενο την αμάθεια και τη θρησκευτική, εθνικιστική δεισιδαιμονία των εργατών και χωρικών.

Κι’ ακόμα, στις περιπτώσεις που, στην πάλη των εργαζόμενων μαζών για την απελευθέρωση της χώρας τους απ’ τα νύχια της Ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οργανώνουνται ενιαία μέτωπα ανάμεσα στους αστούς και το προλεταριάτο, το τελευταίο κρατά πρωτοποριακό μέρος σ’ αυτά, δίνοντας πάντα την τελευταία λέξη σε κάθε αναφυόμενο ζήτημα. Είναι, με λίγα λόγια, το προλεταριάτο, η απόλυτη δύναμη μέσα σε κάθε ενιαίο μέτωπο και διατηρεί στο ακέραιο το δικαίωμα της ανάπτυξης των ταξικών αγώνων του.

Με το χαρακτηρισμό πούδωσε στο κίνημα της Κύπρου η «αριστερή πλειοψηφία» του ΑΚΕΛ, εγκατέλειπε ανώδυνα το Μαρξισμό-Λενινισμό στη βάση του, και, κάτω από μια αριστετοτεχνικά φτιαγμένη ατμόσφαιρα σύγχυσης των εργαζόμενων μαζών, μπήκε σε μια πρώτου μεγέθους «δεξιά παρέκκλιση», καταδικάζοντας ταυτόχρονα την προηγούμενη πολιτική του Κ.Κ.Κ. και των Συντεχνιών σαν πολιτική «απόλυτα λαθεμένη κι’ επιπόλαιη», που βρισκότανε έξω απ’ τα «πραγματικά Εθνικά αισθήματα του Κυπριακού λαού», κάνοντας, ταυτόχρονα, «στροφή προς αυτά τα λαϊκά αισθήματα» κι’ εγείροντας το ζήτημα της «Ένωσης της Κύπρου με τη μητέρα πατρίδα Ελλάδα»!!

Σαν άμεση συνέπεια της «δεξιάς του παρέκκλισης» το ΑΚΕΛ, κάλεσε αργότερα τον Κυπριακό Λαό να οργανώσει τον αγώνα για την απελευθέρωση της «μητέρας πατρίδος» από το φασισμό, με τη στρατολόγηση του, κάτω απ’ τις Εγγλέζικες σημαίες, οργάνωσε παλλαϊκές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις για την υποστήριξη του «αντιφασιστικού μετώπου», κάλεσε τις εργατικές Οργανώσεις να αποφεύγουνε απεργίες που «παρακωλύουνε την πολεμική προσπάθεια» κι’ οργάνωσε την κινητοποίηση για την «δωρεάν εργασία των εργατών και αγροτών στα αμυντικά Έργα»!!

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΗΣ ΤΟΥ «Α.Κ.Ε.Λ.» ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΟΠΙΝΕΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΟΛΟΚΑΘΑΡΑ ΠΩΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «Α.Κ.Ε.Λ.».

Κείνο που γινότανε στα άδυτα παρασκήνια του κόμματος, δε μπορούσε ποτές να γίνει γνωστό στα κατώτερα στελέχη, τα άνω διατηρούσανε μια πρωτοφανή για εργατικά κόμματα «σιδηρά πειθαρχία» για τα κάτω, δεν γινότανε ποτέ έλεγχος στην ώρα [που] η οργάνωση της εσωκομματικής φραξιάς ήτανε το πρώτο μέλημα της κομματικής γραφειοκρατίας, και γενικά ολόκληρος ο μηχανισμός του κόμματος βρισκότανε στα χέρια ανθρώπων που ήτανε εντελώς ξένοι προς το εργατικό κίνημα, ανθρώπων που εμφορούνταν με μικροαστικές τάσεις και αντιλήψεις, που δεν είχανε καμιά σχέση με τη Μαρξιστική κοσμοθεωρία, που όλα τα θυσιάζανε σε κάθε λεπτό, αρκούσε, με τον τρόπο αυτό, να εξυπηρετούσανε τα ιδιαίτερα συμφέροντα της κομματικής γραφειοκρατίας.

Το ΑΚΕΛ, δημιούργημα της τελευταίας παγκόσμιας σύρραξης και των ιδιαίτερων πολεμικών συνθηκών του Βρετανικού Ιμπεριαλισμού, Σταλινικό στη ρίζα του, δε μπορούσε παρά ν’ ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που τα άλλα «κομμουνιστικά» κόμματα της δύναμης της Τρίτης Διεθνούς ακολουθήσανε, ύστερα από την «εκκαθάριση» της αριστερής αντιπολίτευσης (1924-1928-1936) και της πλέριας επικράτησης της Σταλινικής γραφειοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο.

Κι’ αυτό το Κόμμα, όπως και κάθε άλλο όμοιο μ΄αυτό του Εξωτερικού, ακολούθησε κατά γράμμα τη Σταλινική πολιτική, μπήκε στον πόλεμο με τους 800 οπαδούς του, δίνοντας έτσι μια ΘΕΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1936-1946. Χρησιμοποίησε κάθε προπαγανδιστικό τέχνασμα για να συγχύσει το προλεταριάτο και να το υποδουλώσει στους λογής-λογής εκμεταλλευτές του.

«Αντιφασιστικός πόλεμος», «όλα για τη μητέρα πατρίδα Ελλάδα», «Εθνική Πρεσβεία», «Αρχιεπισκοπικές και Μητροπολιτικές εκλογές», «Εθνικοί Έρανοι» κ.τ.ρ. [και τα ρέστα] που συνοδευτήκανε από μια πρωτοφανή και χοντροκομμένη προσπάθεια παραποίησης του Μαρξισμού-Λενινισμού, σε τέτοιο βαθμό, που να παρουσιάζεται αυτός σύμφωνος με τις επιδιώξεις και τα συνθήματα του ΑΚΕΛ. Σ’ αυτό το έργο της συσκότισης και παραποίησης του Μαρξισμού-Λενινισμού, βρίσκεται κι’ ένας άλλος «ασυναγώνιστος» συμπαραστάτης της: το περίφημο «Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς-Λένιν-Στάλιν» της Μόσχας, που απ’ τα 1928 δεν κάνει τίποτε άλλο από του να σερβίρει στις μάζες ένα αριστοτεχνικά παραποιημένο Μαρξισμό-Λενινισμό, σε βαθμό που να βρίσκεται σύμφωνος με τις Σταλινικές θεωρίες «για ομαλή ειρηνική εξέλιξη προς το Σοσιαλισμό», «πατριωτισμό των Εργατών», για «ωρίμανση των μαζών σε διεθνή κλίμακα, κι’ αχρήστευση της Κομμουνιστικής Διεθνούς», «συνεργασία των τάξεων και ειρηνική συνύπαρξη Κομμουνισμού-Καπιταλισμού», «πατριωτικά μέτωπα», «Σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα» κτ.ρ., που στην ουσία τους αποτελούνε μια πρώτης τάξης αντεπαναστατική προπαγάνδα, που σαν αποτέλεσμα της είναι η υποδούλωση του προλεταριάτου στα χέρια του Ιμπεριαλισμού, που αποκλείει την επαναστατική πάλη του Διεθνούς προλεταριάτου για την απελευθέρωση του, και προετοιμάζει το δρόμο για την κατάλυση των Κοινωνικών βάσεων της Ε.Σ.Σ.Δ. από τον Ιμπεριαλισμό.

Δεύτερο Μέρος

Στο τελευταίο τεύχος του «Θεωρητικού Δημοκράτη» ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ κ. Α. Ζιαρτίδης, με άρθρο του «η απόφαση της Κομινφόρμ και τα συμπεράσματα μας» προσπαθεί ν’ αλλοιώσει το χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, παρουσιάζοντας το μπροστά στις εργαζόμενες μάζες σαν κόμμα πραγματικά επαναστατικό–Κομμουνιστικό, παίρνοντας σαν αφορμή του τη διένεξη Τίτο-Κομινφόρμ.

Δεν είναι, βέβαια, η περίπτωση του Ζιαρτίδη η πρώτη που τείνει να παρουσιάσει σαν κόμμα κομμουνιστικό το ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Πολλοί ακελικοί, πιο μπροστά από τον Ζιαρτίδη, δοκιμάσανε να γαλουχήσουνε τις μάζες, εμποτίζοντας τες μ’ αυτή την αντίληψη για το ΑΚΕΛ ίσαμε τώρα, για να κερδίσουνε την εμπιστοσύνη τους. Κι’ αυτό ακόμα οι κονδυλοφόροι της κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του ΑΚΕΛ ιδρώνανε και ξιδρώνανε για ν’ αποδείξουνε την κομμουνιστικότητα του ΑΚΕΛ, παρ’ όλο που γνωρίζανε καλύτερα από κάθε άλλο σ’ αυτό τον τόπο, πως δεν ήτανε κομμουνιστικό κόμμα το ΑΚΕΛ, πως δε μπορούσε, ακόμα κι’ αν ήθελε η πλειοψηφία του, να γίνει τέτοιο, ύστερα από το αντεπαναστατικό ρεφορμιστικό πρόγραμμα που υιοθέτησε και τους προγραμματικούς σκοπούς που καθόρισε η ιδρυτική του συνέλευση στη Σκαρίνου.

Έτσι, καταντήσανε οι εργαζόμενες μάζες, και ιδιαίτερα η μαχητική πρωτοπορία του προλεταριάτου, να πιστεύουνε σήμερα πως το ΑΚΕΛ, είναι το κόμμα της Εργατικής Τάξης, το κόμμα της προλεταριακής επανάστασης, το πολιτικό-επαναστατικό επιτελείο που οργανώνει και καθοδηγεί την εξέγερση των μαζών για την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού στη χώρα μας, σε συνεργασία με το παγκόσμιο προλεταριάτο, και κυρίως με τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» της Ανατολικής Ευρώπης και τη Σοβιετική Ένωση!!

Δεν είναι και τόσο δύσκολο για ένα συνειδητό κομμουνιστή, ν’ αντιληφθεί την πλάνη των εργαζομένων μαζών, πάνω στο χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, φτάνει να εξετάσει αντικειμενικά τις θέσεις που ως τα τώρα πήρε, πάνω στα κυριότερα προβλήματα που μπαίνουνε μπροστά στην Κυπριακή Εργατική Τάξη.

Μια προσεχτική αντικειμενική ανάλυση των θέσεων-αποφάσεων της ηγεσίας του ΑΚΕΛ για τον τελευταίο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, και της εσωτερικής πολιτικής που ακολούθησε γύρω από τα αμυντικά έργα, την εθελοντική δουλειά και τη στρατολόγηση των εργατών και αγροτών κάτω από τη σημαία του Εγγλέζικου Ιμπεριαλισμού, είναι αρκετή να δείξει τον αντεπαναστατικό χαραχτήρα του ΑΚΕΛ, και να προσδιορίσει απόλυτα το δεξιό ρεφορμιστικό προσανατολισμό του.

Το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε Σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα, τάχθηκε ανεπιφύλαχτα στο πλευρό του Συμμαχικού μετώπου στον Β’ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο, παραγνωρίζοντας τις βασικές θέσεις-αποφάσεις της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς (1920-24), που καταρτιστήκανε από τον Λένιν και τον Τρότσκι, και προδιαγράφουνε την πολιτική κάθε προλεταριακού κομμουνιστικού κόμματος στον πόλεμο και στην Ειρήνη, για την επανάσταση και το Σοσιαλισμό.

Το ΑΚΕΛ, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ίδρυσης του, ακολούθησε Εθνικιστική πολιτική κι’ έδωσε αφορμή για να διαιρεθεί το Συντεχνιακό Κίνημα της Κύπρου με την αποχώρηση του Τούρκικου προλεταριακού στοιχείου, και την ίδρυση των Νέων Συντεχνιών. Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, που ήρθε ύστερα από την επίσημη καταδίκη της πολιτικής του Κ.Κ.Κ., και του προπολεμικού κινήματος, είναι στροφή που έχει την καταγωγή της στις Σταλινικές εθνικιστικές θεωρίες, που εκφράζονται με τη θέση για τη δυνατότητα της επικράτησης του Σοσιαλισμού μέσα σε μια και μόνη χώρα, την θέση για την «άμυνα της πατρίδος», τη στροφή προς τη «λαϊκόδημοκρατία», τα «Πατριωτικά μέτωπα», την «Εθνική Ενότητα» με τους Καπιταλιστές, την ειρηνική συνύπαρξη Καπιταλισμού-Σοσιαλισμού, και την ειρηνική εξέλιξη προς το Σοσιαλισμό, που έρχονται σε αντίθεση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, κι’ έχουνε σαν σκοπό τους να δώσουνε στις εργαζόμενες μάζες Εθνικιστική διέξοδο, σε μια περίοδο που η Διεθνής Επανάσταση και ο Σοσιαλισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα των διαθέσεων των εργαζομένων μαζών.

Η Εθνικιστική στροφή του ΑΚΕΛ, δεν έχει καμιά σχέση με το Μαρξισμό-Λενινισμό, αποτελεί όμως το πιο μεγάλο ατού στα χέρια των Σταλινικών για την άμβλυνση της Επαναστατικότητας των μαζών, στην προσπάθεια τους να υποδουλώσουνε το Διεθνές προλεταριάτο κάτω από το άρμα της εξωτερικής πολιτικής της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου, που σκοπός της δεν είναι η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Επανάσταση, μα η σταθεροποίηση κ’ επέκταση του βοναπαρτιστικού κράτους Σοβιετική Ένωση, όπου η προλεταριακή Δημοκρατία και ο εργατικός έλεγχος στη λειτουργία του κράτους αποτελούνε σήμερα ένα μακρινό παρελθόν!!

Τη γραμμή της Σοβιετικής γραφειοκρατίας πάνω στην Εσωτερική κι’ Εξωτερική πολιτική την ακολούθησε κατά γράμμα το ΑΚΕΛ, από την πρώτη κιόλας μέρα της ιδρυτικής του συνέλευσης, και δεν χρειαζότανε η «περίοδος κριτικής και Αυτοκριτικής» των Ζιαρτίδη και Χριστοδούλου «για την ανακάλυψη πιθανών λαθών του Κόμματος».

Όπως τα Σταλινικά Κόμματα του Εξωτερικού στηρίξανε τη δύναμη τους πάνω στην αμάθεια των μαζών, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού στηριχτήκανε ως τα τώρα με τη σιδερένια πειθαρχεία των κάτω προς τα πάνω, αποκλείοντας την Κριτική και Αυτοκριτική και το Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό  μέσα στις μαζικές επαγγελματικές Οργανώσεις, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού βασίσανε τη δύναμη τους πάνω στη φραξιονιστική δουλειά και την απάτη, για να καταστρέψουνε κάθε Μαρξιστική-Λενινιστική-Διεθνιστική τάση μέσα στο προλεταριάτο, όπως τα Σταλινικά κόμματα του Εξωτερικού ακολουθήσανε Εθνικιστική πολιτική γραμμή υποδαυλίζοντας τα φυλετικά μίση ανάμεσα στους λαούς, αφαιρώντας τους κάθε διεθνιστική διάθεση, έτσι και το ΑΚΕΛ, στηριγμένο πάνω στις αντιδραστικές αντιμαρξιστικές Σταλινικές θεωρίες, ακολούθησε την ίδια αντιδραστική αντιμαρξιστική πολιτική και στη χώρα μας, τραβώντας συνεχώς το προλεταριάτο πάνω στ’ αχνάρια του Διεθνούς Σταλινισμού, ακολουθώντας κι’ εφαρμόζοντας παντού και πάντα τις ίδιες Σταλινικές-αντιδραστικές-αντιμαρξιστικές μέθοδες.

Τρίτο Μέρος

Το ΑΚΕΛ φάνηκε αρκετά συνεπές προς τη Σταλινική πολιτική κατεύθυνση, και δε συμφωνούμε με τους ακελικούς Μ. Χριστοδού[λου] και Α. Ζιαρτίδη, πως, μπορεί, σαν κίνημα λαϊκό απελευθερωτικό, να πέσανε σε  «λά[θη] και δεξιές παρεκκλίσεις».

Αντίθετα, λέμε απερίφραστα πως, στον τομέα της παραπλάνησης και της αντιμαρξιστικής διαπαιδαγώγησης των εργατών και αγροτών, φανήκανε Σταλινικώτεροι των Σταλινικών, που σε πολλές περιπτώσεις τους έχουνε ξεπεράσει από πολλού χρόνου.

Τα ίδια τα ΑΚΕΛΙΚΑ κείμενα, που έχουμε μπροστά μας, μας πείθουνε απόλυτα πως [δεν] πέφτουμε έξω διατυπώνοντας τον πιο πα[ραπάνω] ισχυρισμό μας.

Να μερικά χαρακτηριστικά δείγματα της ακελικής καθοδήγησης πάνω στην ιδεολογική και οικονομική-πολιτική κατάρτιση των στελεχών του εργατικού κινήματος, που ξεπερνούνε κάθε Σταλινική Οργάνωση στον Κόσμο: «Το χρονικό διάστημα που επιθεωρούμε -λέει ένα ακελικό έγγραφο- μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν περίοδος, μέσα στην οποία το κόμμα αγωνιζόταν να ξεπεράσει μια δεξιά κρίση. Η κρίση αυτή, ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΤΑΝΕ ΟΥΤΕ ΣΕ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΘΕΜΕΛΙΩΔΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ. Ήταν, όμως, προϊόν πολλών αδυναμιών, που χαρακτηρίζονται σαν αδυναμίες Οργανωτικές, αδυναμίες στην πολιτική διαπαιδαγώγηση, στη θεωρητική αντίληψη και έρευνα, αδυναμίες στη Μαρξιστική τοποθέτηση και λύση των προβλημάτων του κινήματος»!!

Και πιο κάτω: «Οι αδυναμίες αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα την εμπειρική καθοδήγηση, τη διαισθητική αντίληψη των νόμων πάνω στους οποίους εξελίσσονταν οι ντόπιες και εξωτερικές συνθήκες και καταστάσεις, τις συνεχείς αναπροσαρμογές της γραμμής του Κόμματος, τη σύγχυση, την έλλειψη διαύγειας και σαφήνειας, τις παρερμηνεύσεις, και τις αμφιταλαντεύσεις, την αφομοιωτική αδυναμία και την ακαμψία προς καινούργιους προσανατολισμούς. Η κρίση αυτή δεν ξεπεράστηκε ακόμα ολοκληρωτικά»!!

Ούτε και θα ξεπεραστεί καμιά φορά, εφόσον στο ΑΚΕΛ θα εξακολουθεί νάναι παντοδύναμη η κομματική γραφειοκρατία, που αντλεί τη δύναμη της απ΄τα δεξιά οπορτουνιστικά στοιχεία του κόμματος, πνίγοντας κάθε πραγματικά επαναστατική-Μαρξιστική-Λενινιστική εκδήλωση των κάτω, κάτω από τον παντοδύναμο όγκο της.

Απ' τα πιο πάνω αποσπάσματα, κάθε πραγματικός συνειδητός κομμουνιστής, καταλαβαίνει πως το Σταλινικό οικοδόμημα βρίσκεται έξω από το περιβάλλον της εποχής, κι' αποτελεί μια οπισθοδρομική ανορθογραφία μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς προλεταριάτου. Οι Σταλινικοί ηγέτες ομολογούνε πως έχουνε ιδεολογικές, θεωρητικές, αδυναμίες. Κι' αδυναμίες πάνω στη «Μαρξιστική τοποθέτηση των προβλημάτων της Εργατικής Τάξης»! Πως καθοδηγούνε το κίνημα «Εμπειρικά» κάτω από μια «Εμπειρική καθοδήγηση»..!! Κι' όμως δεν παύουνε να κατηγορούνε τους αντιπάλους τους -τους οπαδούς της 4ης Κομμουνιστικής Διεθνούς- σαν «προδότες», τη στιγμή που μόνο αυτό έμεινε να παραδεχτούνε για τους εαυτούς τους!! Κι' όλα αυτά, για να συγχύσουνε πιο πολύ τις εργαζόμενες μάζες. Για να θολώσουνε πιο πολύ τα νερά που μέσα σ' αυτά ψαρεύουνε οι ίδιοι. Για να δείξουνε τάχατες πως ακολουθούνε Μαρξιστική γραμμή, πως βλέπουνε τα λάθη τους, για να τα διορθώσουνε!!

Το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε Σταλινικό κόμμα του Εξωτερικού, στηρίζει την ύπαρξη του πάνω στην αμάθεια των εργατών και αγροτών. Σε καμιά περίπτωση δεν κάνει Μαρξιστική διαφωτιστική δουλειά μέσα στις μάζες, κι΄ αποκλείει συστηματικά την Ομαδική μόρφωση των στελεχών του εργατικού κινήματος, κι' όταν πάνω σ' αυτό αντιμετωπίζει την κριτική των μελών του, έχει για πάντα πρόχειρη τη στερεότυπη δικαιολογία: Όλα τα συνέδρια μας δώσανε εντολή να λύσουμε το Μορφωτικό ζήτημα. Οι ίδιες οι Κ.Ε. πήρανε ένα σωρό αποφάσεις πάνω στο Μορφωτικό. Μα δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δε μπορέσαμε να στηρίξουμε τον απαραίτητο μηχανισμό για τη μόρφωση των μελών και στελεχών μας.

Το συνέδριο θα κληθεί να σώσει το Κόμμα απ' αυτό το «πατροπαράδοτο» αμάρτημα!! Σε κάθε δύσκολη στιγμή που τα κάτω στρώματα αφυπνίζονται και ζητάνε λόγο από την κομματική γραφειοκρατία για το ένα ή το άλλο ζήτημα, υπάρχει πάντα μια πρόχειρη δικαιολογία που ικανοποιεί, σταλινικά, τους σταλινικούς!

Για μας, όμως, όλες αυτές οι προχειρότητες, είναι μια ακόμα επίσημη ένδειξη πως το ΑΚΕΛ, όπως και κάθε άλλο σταλινικό κόμμα, κυριαρχεί πάνω στις εργαζόμενες μάζες, όχι γιατί αυτές αντιλαμβάνονται το ρόλο του και τη σωστή γραμμή που ακολουθεί αλλά γιατί είναι βυθισμένες στα σκοτάδια της αμάθειας που οι Σταλινικοί έντεχνα δημιουργούνε γύρω τους, για να μη μάθουνε ποτές την αλήθεια, και νάναι έτσι ο ευκολόπιστος «όχλος» που ξέρει μόνο να δίνει «δύναμη» και λεφτά στο κόμμα χωρίς άλλες ενοχλητικές απαιτήσεις για Μαρξιστική-Λενινιστική διαπαιδαγώγηση.

Οι εργαζόμενες μάζες, και τοπικά και σε Διεθνή κλίμακα, είναι βαθειά επηρεασμένες από την ακτινοβολία της προλεταριακής-Οχτωβριανής επανάστασης και τη σταθεροποίηση της στη Σοβιετική Ένωση. Φαντάζονται πως οι Ρώσοι εργάτες και αγρότες βρίσκονται τώρα μέσα σ' ένα αληθινό παράδεισο. Κι' είναι η ακτινοβολία -κάλπικη όμως, στο είναι της ακτινοβολία- του Ρούσικου παραδείσου, που κάνει την πλειοψηφία του Διεθνούς προλεταριάτου, να βρίσκεται τώρα στο πλευρό της Σταλινικής γραφειοκρατίας. Όταν κάποτες γνωσθεί πέρα για πέρα η αλήθεια, όταν πια οι μάζες των εργατών και αγροτών πληροφορηθούνε την αλήθεια για τα αισχρά μέσα που εφαρμόζει η Σταλινική γραφειοκρατία για την εκμετάλλευση των εργατών και αγροτών για δικούς της αποκλειστικά κυριαρχικούς σκοπούς, τότες πραγματικά θα αντιληφθούνε το Μαρξισμό-Λενινισμό, θα καταλάβουνε την ψευτιά και την απάτη των όπου γης Σταλινικών πρακτόρων, και θ' απαλλάξουνε τους όπου γης Μιλτήδες και Ζιαρτίδηδες από τον κόπο να κοιτάζουνε για «πιθανές παρεκκλίσεις» και τα ρέστα, για να ακολουθήσουνε τον μοναδικό διεθνισμό κομμουνιστικό δρόμο που χαράζει η 4η Διεθνής κάτω από το πραγματικό Μαρξιστικό-Λενινιστικό πρόγραμμα του Τρότσκι, που έδωσε κι' αυτή ακόμα τη ζωή του για τη διαφώτιση του Διεθνούς προλεταριάτου, στην προσπάθεια του να φέρει πιο κοντά τη μέρα της Διεθνούς προλεταριακής Επανάστασης για το Σοσιαλισμό.