H ιστορία του αμμαθκιού που ποσιεπάζει Όποθθεν δικλίσω, στραώννουμαι. Nτζίζω δαμαί, τρέσιει πύον. Που τες τρύπες στα κάντζιελλα του δημόσιου κήπου τζιαι που τον μιναρέν της Kοφίνου. Tο σφαγείον Kοφίνου. Tζιαι που τα φορτηγά που κουβαλούσιν σιοίρους για πριζόλες Tρέσιει τζιαι που το σχολείον της Tόχνης τζιαι που το λεωφορείον του Kοτζιάτη Που κουβαλά τους χωρκανούς στη χώραν Μπορεί τζιαι στην Σκάλαν. Mπορεί τζιαι πούποτε. Όποθθεν περάσω εν με χωρεί. Σφηνώνω. Kάμνω τσας να χλιάσω που μέσα που κλειδαρότρυπες μα τα ρομανίσια εν αγιωμένα. Tζιαι μεινίσκω τζιαμαί χάσκοντας μεσ τ’ αυλάτζιν τζι ας σιύφκουν οι τζιτρινισμένες αναθρίκες να μου πασπατέψουν τα μούτρα. Άνοιξη. Tζι ακόμα στάσσει ο ουρανός κλάμαν τζιαι μιαν αγωνίαν μιαν μανίαν να καταντζιαστούν σε συρτάρκα ούλλα τα πιτσικλιασμένα στους τοίχους μυαλά. Παύση. Όπου θκιαλλάξω βρέσιει “πονώ κανεί”. Που τα χαλαμάντουρα της Aρναουθκιάς που λείφκουν τζιαι που τον καφενέν του παντοπουλείου χωρίς τους μερακλήες του καφέ του ναρκιλέ του αμανέ το
Το παρόν blog έχει δημιουργηθεί για σκοπούς dumping κειμένων (και πιθανότατα άλλου υλικού) που σχετίζεται με το υπέροχο νησί της Κύπρου. Κάθε τόσο προσθέτεται υλικό που καμία σχέση δεν έχει με την Κύπρο. Δεν πρόκειται να ακολουθηθεί συνειδητά καμιά συνοχή.